Βρισκόμαστε κοντά στο τέλος. Εκείνο έρχεται ,είναι στο δρόμο τον δικό του και εμείς σε ανάπαυλα το περιμένουμε. Η σιωπή κυριαρχεί μόνη στο σκοτάδι , στην ημέρα , στο πιο κοντινό πρωινό μας. Υπάρχει φόβος , άγνοια, και η ριμάδα η συνήθεια μη και αποχωριστούμε κάτι που απλά τελείωσε . Μη και μείνουμε άδειοι , μη και μείνουμε μόνοι, μη και περιμένουμε το κάτι άλλο το καλό, και αυτό αργήσει μια μέρα , ίσως και δύο. Όπως η αγάπη που πάντα αργεί.. Όσον αφορά αυτήν την Κυρία, την κ. Αγάπη όλοι προσοχή, αργοναύτες ξεπεσμένοι , Πηνελόπες , υφαίνουμε ιστό γερό με όλου του κόσμου τα υλικά ,μη μπορέσει και φύγει γρήγορα από ‘μας .
Το τέλος ξάφνου έρχεται, διακρίσεις δεν έμαθε ποτέ να κάνει. Όταν βρίσκει τρύπες για το καλό του εισχωρεί . Οι τρύπες τότε εξαφανίζονται και το τέλος μοιάζει να είναι πια διάχυτο παντού. Το φως δεν έχει θέση πουθενά, και όλα γίνονται μαύρα και άραχνα . Η κ. Αγάπη τότε πρέπει να φύγει να πάει αλλού , να πάρει καμιά ανάσα , μέχρι το τέλος να έρθει να την βρει ξανά…
Λ.Κ